Dankbaar ben ik. Voor een nieuwe job, de steun die ik van mensen en anderzijds ontvang. Door uit te spreken tijdens de sharing van de huiskamershake dat ik een sollicitatie heb, krijg ik respons en succeswensen. In de shake zelf zet ik mezelf in het licht. Het was een heerlijke shake. Ik verwachtte niets (vanwege griep vorige week was ik niet al te fit) en kreeg daardoor zoveel, het gebeurde gewoon in mijn lijf, warmte in mijn stuit en onderrug, de kracht om door te gaan, een fijne focus, golven van harde tot zachte energie. De muziek was geweldig, veelal oriëntal. Ik hoefde me niet uit te putten en was daarna kalm en ontspannen. Door de groep kwam dit mede tot stand, want in mij eentje ben ik na een kwartier of half uur wel weer klaar- dan is er de mind die me afremt. Vanochtend heb ik wel als voorbereiding een half uur geshaked en dat ging beter dan de afgelopen week..
Al met al gaat het wat beter, met de relatie met mezelf, de acceptatie, de goddelijkheid in mij, al kon ik de indrukken en het nieuws vandaag niet goed bevatten, ik heb mezelf verdoofd met wat wijn ( om het te vieren) en veel eten. En op het werk was ik hyper de piep, dus nam ik suikers, en cakejes. Alsof ik het mezelf niet gunde. Het gesprek ging heel goed, ik bleef bij mezelf, ik had wat gezonde spanning vooraf, maar tijdens was ik niet bang en kon ik alles goed en open beantwoorden, zoals het is en zoals ik ben, met voors en tegens (in de hoop dat ik realistisch genoeg ben geweest naar mezelf). Net onder de douche besefte ik pas eea echt: ik zeg ja tegen de uitdaging, ik zeg ja tegen het leven. Ik ben de beste Talentbegeleider van Enschede, ik ga ervoor om het beste ervan te maken, te leren van deze taak en vooral van de kinderen. Dat wat ik zelf nooit gehad heb, ga ik nu geven en daardoor dien ik. Ik mag deze taak op me nemen om nog meer te leren waarom ik op aarde ben en deze info neem ik mee als ik straks verder ga op mijn pad. Het moet zo zijn en ik accepteer het volledig, deze kans, want hier word ik gezien, gecoacht, ik krijg vrijheid (niet meer die slopende gang naar kantoor met de bureaucratie en constant achter het bureau) en mogelijkheden. Daarna, ja, dat is daarna. Maar het zal beter en gefundeerder zijn dan alles uit het verleden. Ik heb geen kinderen, maar een filmpje van de website talentbegeleiderschap raakte me diep. Over een dochter die gedichten schrijft en haar vader die zo trots is. Ik moest een traantje wegpinken. Dit is realiteit en prachtig! (www.oogvoortalent.nl)
Ik dacht deze week sterk aan kinderen. Ik heb niet sterk de wens gehad, deze week echter begonnen de gedachten erover weer, zoals ik dat heel soms heb, in een moment. Zo bestaat in mijn beleving mijn zoon, hij heeft al jaren een naam. Zelfs begon ik deze week aan een naam voor een dochter te denken. Je weet immers niet wat je krijgt en of het zelfs een tweeling zou kunnen worden. The practical me speaking here.. Ik ben er nog niet over uit, die dochter dan. De wens is altijd nog dubieus, het hoeft niet, hoor. Ik zie vaak meer beren op de weg, dan dat ik er om sta te springen. Wie weet? Als het zo moet zijn, dan zal het zo zijn…Maar wellicht met deze baan, kan ik een bijdrage leveren, leren en misschien ook bepalen of ik daadwerkelijk moeder zou willen zijn van een biologisch kind. Eerst maar eens die soulmate erbij, dan zien we wel weer verder, haha!
Ik ben dankbaar voor de energie, mijn besef (al staat ze in de kinderschoenen), de liefdevolle mensen om mij heen, op afstand maar toch zo dichtbij. De kracht in mijzelf, het leven, de aarde, het is een voorrecht om te leven! Het is niet voor niets. Ik hoop van ganzer harte dat iedereen zich dat (al was het maar een momentje per dag) beseft.
Dankdank.. Om swastiastu
Twicedoubleyou 