Er is veel te schrijven, maar ik ga het maar opknippen in onderwerpen. Het meest recent is de inzichten in mijn familielijn. Afgelopen vrijdag woonde ik een vrouwenritueel, een circel bij met als onderwerp de vrouwenlijn in je familie. Heel kort gaat dat zo: Je neemt dan foto’s mee van je oma, moeder, jezelf en als je geen dochter hebt, een foto van jezelf als klein meisje. Deze worden uiteindelijk gekoppeld aan windrichtingen in de circel, waar je zelf ook in gaat staan. De energie was krachtig die avond en ik heb wel wat tranen gelaten en dingen gevoeld/ begrepen.
Het toeval wilde dat mijn moeder de avond voor die vrouwencircel opbelt en me vraagt of ik niet even naar oma wil gaan, ze ligt in het ziekenhuis en niemand van de familie kon of was bereid op bezoek te gaan. Ik zei: Ja dat is goed, toevallig was ik die middag vrij. Ik heb oma sinds een akkefietje, een soort ruzie al twee jaar niet bezocht en vond het wel tijd voor mildheid en een nieuwe kans. Niet dat ik iets verwachtte, er valt met haar niet echt te praten, maar mijn eigen intentie om haar weer eens op te zoeken was voldoende, leek me zo. En het voelde meteen alsof het zo moest zijn.
Ik kwam die middag in het ziekenhuis van Almelo, overigens de meest ongeïnspireerde plek op aarde, en het werd een verschrikking. Mijn ogen werden nogmaals geopend en groter dan ooit. Ze was één bonk negativiteit. Dat is niks nieuws onder de zon, maar ze heeft waanideeën waar ze ook mee lijkt te spelen. Je kunt haar dus niet echt peilen. Haar wereld is zo klein. Ze denkt dat iedereen achter haar geld aan zit (niet dat ze dat heeft) en dat haar kinderen haar verstoten hebben.’Het is schandalig’. Door dit steeds te noemen, probeert ze aandacht te trekken. Ze werd vervolgens racistisch toen er een buitenlandse vrouw op haar kamer werd ingecheckt met de verpleging en haar familie. Ze praatte racistisch tegen mij, maar wel openlijk en ik weet niet of ze het gehoord hebben. Ik kookte van binnen en besloot voor mezelf weg te gaan als dit nog langer duurde. Ik zei: ‘oma, dit vind ik niet netjes, u kunt niet van iemands gezicht aflezen of iemand wel of niet wil werken’. Toen hield ze op. En zo waren er nog tig voorbeelden van alles wat er niet deugde. Iedere keer als ik haar klem praatte of het omboog, wilde ze het er niet over hebben of zei ze niets meer. Ergens is ze dus niet gek. Het is dubbel. Het is ergens een psychische stoornis, schizofrenie?, maar soms weet ze donders goed de waarheid. Maar ze heeft geen gevoel, nergens bij. Ze heeft niet één ding aan mij gevraagd of over iets algemeens gesproken of belangstelling gehad voor het dagelijkse, aardse bestaan. Ik nam bloemen mee, maar ze keek er niet naar om, ze zei niet eens bedankt. Ze heeft zoveel angst, dat ze het op alles buiten haar projecteert- haar kinderen en het ziekenhuis. De waarheid is dat zij van haar leven een zooitje heeft gemaakt, alles verpest heeft en iedereen van zich af heeft gestoten. Dat ze asociaal is, en zo ziet ze er ook uit. Ze is haar eigen schaduw geworden. De waarheid is ook dat ze nooit kinderen had mogen hebben, want zij lijden stuk voor stuk, deels met schizofrenie of andere pijnen, verborgen in angsten of wantrouwigheden. En dat snap ik ook, dat is hun gekozen weg.
Ik ben veel te lang gebleven, tot bijna een uur na het bezoekuur en ben veel teveel ingegaan op haar uitspraken. (Het is hier ‘een hoerenbende en een zooitje, ik maak een eind aan mijn leven’). Dat was niet handig, ik was leeggezogen en huilde op de terugweg naar huis.
En daar sta je dan, helemaal na zo’n (bijzondere) vrouwenavond : Ik maak uit van deze familie/ vrouwenlijn. De andere twee lieve vrouwen op die avond kennen ook hun pijnen, maar er staat wel een krachtige vrouwenlijn waar ze uit kunnen putten. Mooi om te zien. Bij mij was het een letterlijk en figuurlijk een ongekende zwaarte, een gevoel van bagger, gestoordheid, pijn. Mijn moeder, ik ben trots op haar, want zij heeft zich vroeg losgemaakt en haar kinderen geprobeerd met liefde en oneindig geduld op te voeden. Maar wel is ze ongelooflijk loyaal naar haar moeder. Ze is eerste aanspreekpunt als contactverzorgende en ze vliegt voor haar en de familie. Ze heeft ook veel van het karakter van haar vader, desondanks komt ze voort uit haar moeder en die vrouwenlijn. Dat feit onderdrukt ze. Mijn moeder is diep van binnen ook heel onzeker, een product van haar jeugd of nog langer gelden en dat gevoel draag ik ook deels bij me.
Oma heeft zelf ook twee enorme zuurpruimen van ouders gehad (lees: gestoorde?), dat verzacht wel iets; ze weet niet beter. Maar ze heeft altijd verkondigd dat ze zo liefdevol is opgevoed… Dat is- zie ik nu in- een waanidee. Mijn taak, ik heb geen dochter, dus geef het niet door, is deze vrouwenlijn te transformeren, de zaken (shit) op te lossen. Dat is het voornaamste inzicht. Pffff, wat een verantwoordelijkheid. Ik begrijp nu wel een beetje beter waarom ik me sinds kind-zijn al zo zwaar heb gevoeld. En het transformeren, ik weet het niet, hoor. Ik ben wel een zekere weg ingeslagen, maar ook mijn schaduwkant is er en daar worstel ik mee. Misschien ben ik ook wel een beetje gestoord, is mijn visie beperkt en lijd ik aan angsten die niet reeel zijn. Of ontstaat die stoornis nog op latere leeftijd.. Laat ik overigens maar niet een boekje opendoen over mijn vader’s familie of zijn mannen- of vooral vrouwenlijn..:-) En misschien is het tijd om afscheid te nemen van oma en haar dat te zeggen. Of is dat een teken dat ik ontken of vlucht?
Ik realiseer me in ieder geval dat ik bewuster mag zijn en de boel niet mag laten versloffen, zoals ik lange tijd deed. Vervallen in patronen en gedrag die niet gezond zijn voor mij. Me klein houden, me een slachtoffer voelen, verslaving aan middelen, materie en gedachten. Ik mag me er niet onder laten krijgen! En dus de strijd en mijn demons eens opgeven; verantwoordelijkheid en grenzen. Eén moment van onbewust zijn en hup, daar ga ik weer, ben ik weer een paar dagen bezig om in een bepaalde trilling te komen. Zucht..
Het gaat om de Essentie, als ik daar toch eens bijkwam of bleef…We zijn zelf (onderdeel van) God, en creators (van onze eigen werkelijkheid)! Hoe zou het zijn om te voelen wat onze ongekende kracht en mogelijkheden zijn? Er is zoveel Illusie. (ik ben geïnspireerd door Donald Walsch/ Gelukkiger dan God, aanrader). Een andere keer meer hierover.
De geschenken tot nu toe zijn dat ik mijn moeder beter begrijp, dat onze band er beter op wordt, dat ze van me houdt, dat ik me gesteund voelde en dat ik het mocht voelen (ze kwam aangerend toen ik kwam aanrijden en ze vond het heel erg dat het zo was gelopen). Dat ik verdriet heb en dat mag voelen, dat ik huilde om mijn moeder en huilend vroeg naar mijn moeder tijdens/ na een shake. Dat laatste heb ik volgens mij voor het laatst gedaan toen ik een jaar of drie was.
Om Swastiastu.
Twicedoubleyou 