Shake It deel II, onze shakemiddag (Bio-energetische meditatie van Ratu Bagus) in Enschede is een feit. De eerste middag hielden we op 13 april en toen hadden we een behoorlijke opkomst, veel nieuwe mensen ook. Vandaag was een kleinere groep- helaas veel afmeldingen- maar wel doorgewinterde shakers en ook een internationaal gezelschap. Er waren twee dames uit het Westen des lands en twee gasten uit Antwerpen die al ruim tien jaar shaken. De groepsenergie was er dus zeker niet minder om. Erg leuk en dankbaar ben ik voor alle aanwezigen! Altijd wel weer spannend, de organisatie, spullen regelen, klaarzetten en ook weer benieuwd wie er komen. Ik ben blij dat ik dit (samen met Egbert) weer georganiseerd heb en ben zelf wat ‘gezakt’. Ik voelde tijdens de shakes veel in mijn buik, die weer eens opgeblazen en geobstipeerd is.
Zelf had ik deze week shake-motivatieproblemen, ik heb wel mijn huiskamershake gehouden met een klein groepje, maar alleen ging het voor de rest niet zo. Ik heb zelfs donderdag en vrijdag niet geshaked! Niks voor mij, of juist wel als ik daar over nadenk. Ik liep zelfs weer te denken om het op te geven. Waar slaat het op? Alles houdt een keer op, een enorme wijsheid… Maar wanneer is dit dan klaar? Ik heb nog niet eens de echte diepte gevoeld maar lijk er ook niet te komen, dus waarom toch? De laatste tijd shakete ik steeds bijna dagelijks uit wilskracht, uit routine, uit moeten, soms bijna dwangmatig. Of het nu ging of niet, of ik nu gestrest was of met een volle maag, ik shakete ‘sochtends of ‘savonds een half uur of als het er in zat drie kwartier. Met het gevolg dat het of wel ok ging, de spanning even van me afschudde of dat ik er meer gestrest van raakte. Met een volle baan en genoeg aan je hoofd, is er weinig ruimte om volop in het proces te gaan. Na twee keer een BK-retraite, (de laatste was in mei met Pinksteren) waarin ik zeker stukken raak en lagen aanboor, merk ik dat ik sinds Pinksteren sneller weer in de mind terechtkom, in oude patronen verstrikt raak, de strijd met snoepen en onrust weer volop (soms 24/7) aan moet etc.
Een hoop geklaag eigenlijk, wat er allemaal wel niet werkt. Maar ik vergeet wat het shaken me wel gebracht heeft. Er is sinds de laatste retraite ook een zekere swift gaande in mezelf, een soort van mildheid en een ‘I am that I am’ gevoel. Dat het eens meer tijd wordt voor mij, wat ik wil en wie ik ben. Een groot inzicht tijdens de laatste retraite ging gepaard met een hevige huilbui waarin ik besefte dat ik (nog steeds) niet authentiek ben, voornamelijk anderen please, volg, de wijsheid van buiten haal. Ik voelde me zo klein, een niemand, een slappeling, onverbonden. Dat deed veel pijn en ik werd heel boos en verdrietig op mezelf en over alles. Ook een inzicht was dat ik klaar wil zijn met oordelen. Ik realiseerde me dat ik veel inwendig oordeel en me ook door de oordelen van anderen laat beïnvloeden. Dat linkte meteen weer aan mijn gevoel van niet-authenticiteit. De huilbui en het gevoel klaarde snel op, zo gaat dat in die retraites. Er zijn ook mooie dingen gebeurd en zaken instant met personen opgelost. De inzichten bleven echter wel hangen en ze, zo kijk ik er nu naar, gaan geleidelijk en heel onbewust hun vruchten afwerpen. Voorbeelden hiervan volgen nu.
Ik mag milder zijn, dat zeg ik wel steeds, maar ben het gek genoeg ergens ook. Deze week, donderdag, was het lekker weer en ben ik na mijn werk in de tuin gaan zitten met wat eten en een boekje. Ik voelde een ontspanning over me heenkomen, ongekend. Ik at rustig, genoot (zonder laptop voor de verandering), voelde, en het was goed zo. Geen shake..
Op mijn werk doe ik mijn ding, maar laat me niet meer zo uit het veld slaan door anderen. Uiteraard zie en hoor ik wel dingen, maar soit. Ook de kids die zwaar puberaal doen in de klas: ok, ik corrigeer, maar willen ze niet serieus met mijn ‘programma’ meedoen, dan niet of half. Wellicht komt dat wel, of na de zomer, dan zijn ze op een nieuwe school en hoeven ze hopelijk niet meer dat haantjesgedrag te vertonen of vanuit de huidige hiërarchie te handelen. En evengoed, het werk is ook (nog steeds) nieuw en ik begin er langzaam in te groeien… Ik ben enorm dankbaar voor de vrijheid die ik mag ervaren soms. Ik begin het eindelijk een beetje te beseffen.
Wie ben ik, waar word ik blij van? Dromen..Ja, die laaiden ook weer op. Ik zou toch zo graag dat retraite-centrum/ B&B oid willen beginnen, op de pelgrimsoute van Santiago bijvb. Ik heb het gedeeld met mijn coach en we gingen daar verder op in. Ik ben al wat aan het onderzoeken her en der, maar ik weet soms ook niet of ik daar toch echt blij van word. Ik kan geen Spaans, ken er niemand, weet geen bal van de regels daar en weet ook niet of het mijn cultuur is, of ik er thuishoor en me thuis kan voelen. De moodboard die ik wil maken stokt. Mind-fuck? De achterliggende gedachte is al mijn talenten kwijt kunnen, in meer eenvoud en rustiger leven, in mijn kracht staan, verbinding, iets bijdragen, gastvrijheid, warmte, licht. Hierover een andere keer meer.
Waar het nu om gaat is dat ik besef dat er dus mildheid mag zijn en op bepaalde vlakken is, ik in een groep veel meer effect heb van het shaken en mind-fuck of niet: straks (time flies, over een week of 5) in Bali ga ik onderdompelen met alles dat is in ruim twee weken 3x per dag shaken. Zuiveren, Zijn. Vanuit daar zie ik weer verder. Met alles. Shaken, niet-shaken, liefde, werken, dromen…
Om Swatiastu Ratu Bagus
Twicedoubleyou 