Verwarrend

Het zijn verwarrende tijden. Het is veel…
Verwarrend is het dat de Sint nog maar net ons land binnengekomen is (ik dacht dat ie er al was, was het niet september?) en dat je al met kerstspullen en produkten (zelfs kerstmuziek!) om de oren wordt geslagen. En ook verwarrend is het voor mij om gekookte bietjes van het merk C1000 in de Jumbo te zien liggen. Ik was even de draad helemaal kwijt, dacht zelfs een moment dat ik in de verkeerde winkel terecht was gekomen en liet verdwaasd de rode knollen maar voor wat ze waren. ‘Aha, zo gaat dat dus’, ging er door mijn hoofd. Om maar eens wat te noemen.

We worden genaaid waar we bij staan. Zo is het ook verwarrend wat nu zoal goed voor de mens is, de hypes om voedsel en de verschillende leefstijlen. Nu is wat goed is voor de mens echt persoonlijk en zelfs cultureel, ben ik achter. Die cultuur is ook maakbaar. Sinds het lezen van enkele werken van Michael Pollan (onderzoeksjournalist die meestal zeer vermakelijk en kritisch schrijft over voedsel, ook zijn eigen onderzoeken heeft gedaan) ben ik helemaal into het ‘echte eten’. Maar goed, met al dat echte eten heb je weer tig keuzes, bijvoorbeeld: Paleo, het Hormoonbalansdieet, Ayurvedisch, glutenrij, zuivelvrij, ontzurend… Verwarrend. Wat wel heel duidelijk is geworden is, dat we mooi voor de gek gehouden zijn en worden, het nutriotinisme (ideologie die vooral uitgaat van voedingsstoffen- geanalyseerd dus- in plaats van voedingsmiddelen of voedsel) heeft vooral goede marketingzaken gedaan en geleid tot allerlei rages. Opeens was bijvoorbeeld vet de boosdoener en werd alles gemanipuleerd, opgevuld of gereduceerd tot een vetvrij(er) produkt, maar met smaakstoffen/versterkers, suiker, maisstroop, koolhydraten. We zijn massaal meer koolhydraten gaan eten en met koolhydraten is niets mis, als het maar de waarachtige of volle vorm heeft, denk ik zo. Daarna was de koolhydraat de boosdoener en vraten we alleen nog grote stukken kaas en eieren (Atkins bijvb., zelf nooit gedaan trouwens). Maar er is nooit enig bewijs gevonden dat het beperken van de voedingsstoffen vet of koolhydraat de oorzaak zijn van bijvb. hart- en vaatziekten. Echt eten, dat is the key word en dat lijkt me ook een hele goede.
Verwarrend is nu wel wat dan nu precies goed is aan dat ‘echt eten’. Is dat eten zoals de oermens, veel vlees en proteïnen, groenten? Of bijvoorbeeld juist meer groenten en volle granen met bio-melk en kruiden zoals de Ayurveda voorschrijft? Of ook rauwmelkse producten gaan consumeren? (Weston Price, trouwens, hoe kom je aan rauwe melk?) Of moeten we en masse gaan ontzuren? (dan kan je de Paleo wel schrappen). Ik word er zo onderhand gek van en doe maar wat.. Geen marketing-of overheidadviezen of voedingsleerwetenschap meer voor mij, althans zoveel mogelijk, dat staat als een paal boven water! (Voedingswetenschap schijnt ook echt een farce te zijn, wetenschappers weten het gewoon niet, en ze onderzoeken slechts voedingsstofffen geen voedselsynergie) En het mooie is, is dat ik nu wel steeds meer echt eet! (naast de foute, minder bewuste snackmomenten- mijn snoepverslaving, een hoofdstuk apart). Ik maakte deze week een bolognesesaus door de uien en knoflook echt te stoven en alles lekker lang te laten pruttelen. Ik doe er zelfs wat bio-tartaargehakt door. Maar vraag me dan wel af of het goed is, niet te zwaar, te zuur. Het was erg smakelijk, dus dat was al goed, de warmte en diepte van de saus was geweldig. Of ik maakte een heerlijke pittige pompoencurry met kruiden en specerijen.
Om nog even door te gaan: amandelmeel, ook verwarrend. Geweldig, een glutenvrij product, koolhydraatarm, verzadigend, vol gezonde stofjes. Maar dan lees je weer van de een dat het verhitten van noten weer niet goed is, terwijl de ander er amandelmeelprijzend lustig op los bakt. Ik moet bekennen dat ik het gewoon even niet goed weet, maar dat mijn suikervrije boekweit-amandelmeel cake-brownieachtige koek (met wat dadel en walnoot) heel erg goed smaakt maar wel behoorlijk zwaar valt. Minder verwarrend echter lijkt kokosolie, volgens velen een wondermiddel. Ik bak er inmiddels alles mee en smeer het als nachtcreme op mijn gezicht of als olie op de huid soms. Heerlijk! Ik maak zelf chocolade en dat valt door de proevers ook erg in de smaak. Er is wel een superfoodmanie aan de gang en ook daar wil ik kritisch naar kijken. De kokosolie valt onder die hype, realiseer ik me, maar deze blijft voorlopig. Ik krijg er soms ook een beetje een zure marketingsmaak van in mijn mond. Wat wordt de volgende rage? Insecten, gedroogd? Of in pilvorm? Ik heb momenteel chia, keltisch zeezout, chlorella, gedroogde bessen (goji, inca) abrikozen, dadels, vitamines, multi, pro-biotica en vitamine D… Slik. Gaat het niet allemaal wat ver? Aten onze (over)grootmoeders ook deze exotische pitten, zaden, bessen? Nee dus.. Maar goed, in vorige generaties hadden de voedingsmiddelen wel veel meer voedingswaarde en waren ze niet op gesimplificeerde bodems gekweekt en tevens niet met gif bespoten. Ook kregen de dieren in die tijd veel rijker voedsel. Vroeger kende men het woord anti-oxidant niet, maar at men ze wel en men deed maar wat, maar wel via een overgeleverde traditie uit de cultuur! Ik weet echter soms niet hoe ik al de huidige superfoods moet integreren in de dagelijkse kost en ook niet of mijn systeem wel zoveel soorten en hoeveelheden aan kan. Ik doe dus ook maar maar wat, maar ben van plan om bepaalde ‘superfoods’ even niet meer aan te vullen en het bij enkele dingen te houden omdat het lekker is of goed valt of als vervanging om mijn suikerverslaving te trotseren. Denk trouwens ook aan wat het kost om deze exoten in W-Europa te krijgen, niet erg fijn voor het milieu en je ecologische voetafdruk. Maar ja, de avocado waar ik inmiddels toch wel een goede vriendschap mee heb gesloten, is ook lang onderweg en die koop ik wel. Verwarrend… Anyway, food for thought en laten we het ook vooral leuk en lekker houden!

De algehele verwarring is niet zo gek volgens Pollan, onze lijven zíjn in de war. Ik slaak even een korte zucht van verlichting. Gelukkig mijd ik kant en klaar al jaren en is magnetron een vies woord voor mij, dus is voor nu het toenemend bewustzijn voldoende, mezelf mild toesprekend. Eén boek van Michael Pollan is nog niet uit en wellicht heb ik aan het einde daarvan wel meer antwoorden en minder verwarring (waarschijnlijk niet zo concreet als ik zou wensen, en dat is misschien maar goed ook, aangezien er duizend wegen naar Rome leiden en iedereen uniek is). Pollan schrijft niets voor, behalve echt eten, minder en vooral planten, maar wie weet heb ik na dit boek vast wel meer ideeën en kennis.. En anders is er nog altijd onze intuïtie en gevoel!
Wordt (vast) vervolgd.

Eet (echt) smakelijk!

Leesvoer: Michael Pollan, ‘Een pleidooi voor echt eten’, ‘Een pleidooi voor echt koken’, ‘Echt eten’