Kon ik toch maar zo verliefd zijn als Peter Buwalda. (En schrijven zoals hij, wat een focus). Had ik toch de lichtheid van een vlinder die elke dag opnieuw fladderend doorkomt, de vrede van een duif, het charisma van een leeuw, Isis en Maria Magdalena. Had ik maar de onverschilligheid en grote mond van Herman Brusselmans (of zijn personages), de adem van een yogi uit de Himalaya, de beheersing van Nicole Kidman en Mahatma Ghandi. Had ik toch maar de schoonheid van een topmodel en de carrière & achtergrond van Shirley MacLain. Had ik maar het talent van William Keats, Botticelli. Kon ik maar zo diepzinnig en eigenwijs zijn als Osho en bescheiden als Labri Siffre. Had ik maar de stem en wijsheid van Tom Kenyon, de kracht van Nelson Mandela, de spiritualiteit van Rumi, Drunvalo Melchizedek, Louise Hay en de goedheid van moeder Theresa en Amma samen.
Ik ben maar gewoon ik. Met mijn imperfecties, mijn overvoeringen, beroeringen, mijn grenzen, beperktheden, mijn leven. Net zoals miljarden anderen. Die ook wellicht wel eens denken aan ‘had ik maar’ en die leven zoals ze leven. In betere en slechtere omstandigheden.
Wat is leven?
Leven is Zijn en sterven? Ik streed lange tijd- en nog steeds- tegen beide. Zijn, daar lijkt soms wat meer ontspanning, aarding in te komen, ik leer mezelf kennen, accepteren, begrijp mijn grenzen. Afgelopen weekeinde ging ik daar weer eens overheen, en merk dan de gevolgen, wegstoppen, weglopen en vanuit een vermoeidheid en overprikkeldheid -als een kat in het nauw- druk ik door, vecht ik en neem ik de gemakkelijkste weg. Ik baal er van maar ik herken het, nu nog transformeren.
Maar ik leef meer. Ik heb soms meer lef, onderneem en doe mijn ding. Ik voel steeds vaker steun en synchroniteit. (Dank daarvoor!) Ook mag ik soms van betekenis zijn voor anderen door de healings en oefensessies die ik doe in het kader van mijn opleiding. Ik besef het nauwelijks, ook wat ik (namens de essentie) teweeg breng. Wel mag mijn huis en het thuis Zijn meer aandacht krijgen en ook mijn leefstijl. Meer rust en voelen integreren, meer eenheid met alle elementen, de natuur, kosmos en de wereld. Nog liever zijn voor mezelf. Ook op het werkvlak mag het betekenisvol zijn, en zinvol, zuiverder, volledig en vanuit mijn hart.
Ik besef dat ik te lang geleefd heb met heel veel idealen. Die ik en anderen om me heen niet konden waarmaken, die gewoonweg niet reeël waren, omdat ik het niet begreep, ik sloeg drieëndertig stappen over, zeg maar. Ik had idealen vanuit mijn verstand, slechts deels vanuit mijn ziel, maar voelde ze niet (meer). Ik zag het helemaal voor me, maar vocht er ook zo mee. Want de idealen zaten niet in mijn hart, ik keek als kikkervisje door het water naar de wereld. Vertroebeling alom en wat ziet de wereld er toch anders uit vanuit dat (kikvors)perspectief. Ik projecteerde maar en leefde als een zombie, strafte mezelf iedere dag. Mijn hart, zo kostbaar, ze komt langzaam uit het slijk….
Ik hoef niet te zijn zoals de wereldsterren op aarde- zij zijn puzzelstukjes van het grotere geheel- ik wens gewoon te leven en te Zijn. Leven waarvoor ik geboren ben (om Dan Millman nog maar eens te citeren). En sterven hoort er blijkbaar bij, in afscheid nemen van oude patronen, overtuigingen, gevoelens.
In aarding en verbinding, in liefde, met open zintuigen… Lijkt wel heel idealistisch, besef ik, maar vanuit gevoel en in mildheid lijkt het werkelijkheid te worden.
Amen:-)
Twicedoubleyou 