Daar zit ik dan, het is eindelijk weekeinde na een lange werkweek, ook al was ie vanwege Pasen verkort.. Getankt, banden op spanning (en ik ook). Het is prachtig weer (de eerste mooie dag en het bleek ook nog rokjesdag te zijn) en ik zat vandaag binnen in een bedompt kantoor met klimaatproblemen (airco aan en uit, verschrikkelijke tl-bakken en lage plafonds) en kreeg maar liefst iets meer dan een half uur ademruimte buiten. Heb koffie gedronken bij een van mijn favoriete tentjes (in de tuin) en even gekletst met Jonny, de eigenaresse. Ook even mijn vriendin aan de telefoon over haar relatie. De tijd vloog om. Mijn collega keek weer eens standaard op de klok toen ik terugkwam. Tja. Vervolgens dus weer verder met allerhande kantoorzaken, de deadlines gehaald en andere dingen, social media en een persbericht. Een voorzet voor een column, het laten ontwerpen van een flyer om enkele voorbeelden te benoemen.
Als ik dan bij vertrek gedag zeg en degenen die er nog zitten geven geen enkele sjoege, dan doet me dat toch pijn. Iedereen vòòr mij wordt vrolijk een goed weekeinde gewenst of krijgt nog veel plezier mee. Bij mij dus niet(s). Verschil moet er zijn. Middels EFT (Emotional Freedom Technique) heb ik deze week een en ander weggetapt, dat werkte best goed. Ik had meer overzicht in mijn werk en vooral meer kalmte. Ook was de lading eraf over het niet gezien zijn. Toch stak het me toen ik vertrok. Het is mijn beleving, ik weet het. Misschien hebben ze me niet gehoord of ik hen niet (mompelden ze toch wel wat?) of waren ze druk. Misschien ben ik ook niet interessant, of spelen er andere issues bij hen. Ben ik in hun ogen niet vriendelijk genoeg. (ik heb toch echt iedereen een goed weekeinde gewenst). Wat is waar? Ik pas er gewoon blijkbaar niet helemaal tussen. Geeft niet. Wen, je zult het toch écht zelf moeten doen. Ja, hoe pijnlijk ook. En het wordt dus gewoon allemaal uitvergroot. Wel sprak ik deze week een trainee/ klimopper met Asperger die veel wist van Turkije, daar nog wel een aardig gesprek mee gevoerd. Hij was verrast over mijn achtergrond. Over gezien worden gesproken. Merkte wel dat dat veel van mijn kennis ver weg is gezakt. Vanuit een ander leven ofzo..
Gisteren heb ik nog een avondje 5 ritmes gedanst, was fijn, maar altijd laat en merk de dag erna altijd een soort chaos of vermoeidheid in mijn systeem. De flow die ik normaliter vaak ervaar, was ook wat verscholen; ik merkte stijfheid in mijn onderrug en mijn linkerheup zeurde, dat doet ie al een tijdje… Maar ik doe sinds Pasen elke dag weer even wat yoga en schrijf voor het slapen wat punten van dankbaarheid op. Of dat wat me is bijgebleven, opgevallen is. Een zekere regie leek terug te komen en ik voer aardig op koers, oftewel om me staande te houden. Die zgn. regie is nu even weg, ik zit in een chaotisch huis met een bomvol hoofd, de afwas staat er, de badkamer is smerig, mijn kledingkast is net een oorlogsgebied en ik drink een glas wijn.
Heb geen puf meer om te wandelen. Ik heb morgen een opleidingsweekeinde, dat is ook best intensief. 2x heen en weer rijden (muziekje aan) en veel input en oefenen. Eerder zag ik er naar uit, maar omdat de essentie de laatste tijd verder weg lijkt, zie ik er ook wel wat tegen op. Vraag me af of dit is wat ik wil en ook of ik het wel kan op deze manier. Die spiritualiteit van mij is misschien wel fake (meer wishful thinking, idealisme dan waarachtig) of juist in dit aardse wel meer aanwezig. Realiteit. Ik weet het niet.
Twicedoubleyou 