En zo landen we
Langzaam en bruut
De prikkelende stad
Trekt omlaag de vermoeidheid
Weer in, zo maar, omdat ze is
Plannen vervaagd, gezwachteld in gedwongen geduld,
Onrust en zucht naar
Magie en kosmische koestering
En opnieuw komt thuis de schuld
Vertrouwen, geef de hoop op en
Laat het nieuwe zich ontvouwen
Energie, mag de groene stroom telkens laden
En vergeving zich wassen in schone qi
Twicedoubleyou 