Vergeef me de woorden die te eager zijn,
de daden met greed gevuld,
dat ik teveel tot me neem en wil zeggen in een zin,
daarmee in oppervlakte blijf verhuld.
Vergeef toch alsjeblieft de hoge lat
en het vele too much vol primaire valse hoop die pinnig wrijft,
teleurstelling, die mistig en vervreemdend aan me zit
en zich eenzaam van mij verdrijft.
Laat me nog eens berouwen,
de gemiste kansen, ‘live’ en op schrift,
dat ik ze voel sidderen, maar steeds vertraagd handel,
ego-perikelen, die opkloppend denken iets te presteren,
maar dat blijkt totaal geschift.
Ik zet door, een tandje lager is sterker misschien,
echter, zal ik niet stoppen tot de ware winnaar is gezien.
Twicedoubleyou 