Roze. Ze kijkt om zich heen: een flets rood overal en rozige wanden, beweging in slow motion en geluiden echoën na in de vloeistof waarin ze zich begeeft en zwemt. Alles is gedempt.
‘What the f*ck is dit en wat moet ik hier nog?’ flitst door haar heen.
Ze duwt tegen wanden, deze veren terug. Dan ziet ze een slang, deze pakt ze en ze volgt hem totdat ze haar buik ziet. Ze trekt, ze trekt harder, maar er gebeurt niets. Het zit vast. Een leegte, een onzekerheid, angst, een onwetendheid stroomt opnieuw haar buik in. Zit het dan in die slang? Ze kijkt nog eens om haar heen. Nee, het zit overal: in de vloeistof, ook in de muren van rozig vlees.
Toch pakt ze opnieuw de slang, ziet er een stroom van voeding en vloeistof doorheen stromen, en dan plots bijt ze de slang zachtjes maar kordaat door. Los.
Spoedig zal de honger verschijnen. Maar lang kan dit niet meer duren. Tijd om te gaan.
Ze dwaalt nog wat, bonkt op wanden, schopt, tevergeefs zoekend naar een uitgang. Dan gaat ze stil liggen en ze voelt haar billen dalen. In elkaar gekropen zakt ze richting een gat of vernauwing. Ze laat de zwaartekracht haar werk doen. Uren, dagen misschien, gaan voorbij.
De leegte, onzekerheid ebt langzaam weg, het is niet weg, maar het voelt beter. Dan een lange worsteling met haar billen voorop. Huilend en badend in het bloed schreeuwt ze: ‘Hier ben ik’.
(Ultrakort verhaal) Zelfgeboorte
Roze. Ze kijkt om zich heen: een flets rode en rozige omgeving, beweging in slow motion en geluiden echoën na in de omgeving waarin ze zwemt.
‘Wat moet ik hier nog?’ flitst er door haar heen.
Dan ziet ze een slang, pakt en volgt hem totdat ze bij haar buik uitkomt. Ze trekt eraan, maar er gebeurt niets, het zit vast. Leegte, onzekerheid, angst stroomt opnieuw haar buik in. Toch pakt ze de slang opnieuw en plots bijt ze hem zachtjes maar kordaat door.
Spoedig zal de honger verschijnen. Maar lang kan het niet meer duren. Tijd om te gaan.
Foto: Subtlneet, Pixabay
Twicedoubleyou 