Ik bezocht het museum No Hero in Delden. Het is vrij nieuw (open sinds april 2018) en het stond al op mijn lijstje om eens te gaan kijken. Toevallig vroeg iemand me mee, en dat was natuurlijk een moment om geen nee te zeggen.
No Hero is een museum ontstaan vanuit de collectie van een kunstverzamelaar, Geert Steinmeijer, ook directeur van o.a. Hartman Tuinmeubelen (dat laatste wist ik nog niet). Een grote particuliere collectie dus, maar het is geen allegaartje. Wel is er voor elk wat wils.
Museum No Hero, zicht vanuit de tuin op terras en pand
Entree
Het monumentale pand, een rentmeesterij van Twickel, is al een lust voor het oog. Een fijn terras (met goed restaurant) en prachtige tuin (met beelden) maakt het helemaal af. Een paar verdiepingen kunst, waaronder uit Berlijn, (Ich bin ein Berliner, de Nieuwe Wilden), de Middeleeuwen, Vlaanderen, en Italië uit de 16e eeuw en Azië, daarnaast abstract werk (Living Colors) en werk van de Haagse School (Outside) zijn zorgvuldig samengesteld en fijn om naar te kijken, leerzaam en inspirerend.
De extase van Teresa van Avila, Piazzetta
Parels
Er zitten echt pareltjes bij. Vind ik. Zo vond ik het zeetafereel ‘Calame’ (Haagse School) erg mooi, zoveel verfijning en licht. Het deed me denken aan William Turner, maar in tegenstelling tot Turner die abstract werkt met het licht, was dit veel echter. Eigenlijk onvergelijkbaar. Ook was de ‘Extase van Theresa van Avila’ een beauty. De Berlijnse kunst was even wennen, maar ook indrukwekkend qua grootte, en voor mij waren ‘de Brandstichter’ (in het restaurant) en ‘der Kuss’ van Rainer Fetting (zaal 1), een nogal verdwaasde zoen, het mooist. Mooi detail ook is de achterwand van zaal 1, die bekleed is met een foto van de Berlijnse muur met moeder en kind.
Schilderij Geen titel, Max Neumann
De ‘identiteitsloosheid’ in het werk van Max Neumann (naoorlogs) deed me ook wat en ‘Twee kunstenaars en een hond’ (2012) was rauw, ruig, puur.
Nr. 3
Azië
Het Aziatische werk was helemaal bijzonder. Wat een aparte stijl en subtiel verzet tegen de machthebbers. Mensen, vervaagd en met diereneigenschappen zoals een hondenneus en daarbij wat druipende verf. Knap en heel eigen. De naam van de kunstenaar ben ik vergeten, maar het heet nr. 3. Het portret van de Chinese kunstenaar, genaamd ‘The Sisters’ was ook briljant. Zo levensecht. Heb minuten lopen staren naar hun bijna identieke ogen en daarnaast spatte de stijfheid er vanaf (naar Chinees gebruik voor portretten, maar dit in een moderner jasje). Hoe krijg je dat gevangen op het doek? Ik heb dat schilderij eerder eens in het Rijksmuseum Twenthe zien hangen, niet wetend dat het in de collectie van de heer Steinmeijer thuishoorde.
No hero, zaal 1
Persoonlijk
Al met al zie je in No Hero een grote verzameling kunst van een kunstkenner en verzamelaar, ook beelden en meubelstukken, het blijft echter zijn persoonlijke en uiteenlopende smaak die je terugziet. Ik kan me in een aantal stukken wel goed vinden: het is indrukwekkend, internationaal en ik meen te weten dat Twente hiermee een mooi museum rijker is! De entreeprijs ligt aan de hoge kant, de prijzen op terras zijn ook afgestemd op de rijk bedeelden onder ons (maar je krijgt kwaliteit) en de museumjaarkaart is nog niet geldig, maar ik hoop dat dit in 2019 wel gaat gebeuren, No Hero is namelijk wel museumwaardig.
The Sisters, foto van 3bp.blogspot.com
Zucht, had ik toch zo’n verzameling.. Een galerietje is genoeg, hoor, alleen al om e.e.a. te laten zien, mensen te laten genieten en zo nu en dan wat te verkopen voor de afwisseling, ruimte te scheppen voor wat nieuws.
Twicedoubleyou 