Het zat haar niet lekker. Ooit had ze toch echt een koptelefoon gehad. Het hele huis zocht ze af, ging kasten in en uit, zonder resultaat (had ze ‘m dan toch uitgeleend?). Dus toen ging ze maar op zoek naar wat anders, maar dat werd een flop: de bluetooth Sennheiser ging niet samen met haar IPhone uit het stenentijdperk. Lees Oldskool voor het hele plaatje.
Aangezien ze een schrijfplek in een kamertje wilde creëren, noodgedwongen min of meer, aangezien haar leven nogal warrig en schrijverig werd aan de keukentafel, begon ze eerst maar eens boven met opruimen. En in een oud ongebruikt kastje met laatjes in een rommelkamertje vol met oude zooi (dagboeken, zalfjes met houdbaarheidsdatum 2010 (condooms?), cd’s) lachte de koptelefoon haar verlegen tegemoet. En guess what? Het was een Sennheiser! Maar dan echt een retro-versie met gewoon een snoer en een gewoon stekkertje en mega oordschelpen. Gevalletje plug and play.
Ze zat de afgelopen dagen vol met boosheid, vermoeidheid, teleurstelling en het effect van gebroken nachten. Maar met die Sennheiser op luisterde ze naar Nina Simone, ‘How it feels to be free.’ En Chet Baker, zelfs Bowie klonk alsof hij je werkelijk uit de kosmos toezong. En Peter Schilling, ‘Major Tom’, de beste ‘kopie’ van Space Oddity van David Bowie. In het Duits nog beter en smoother. Die Duitsers nemen het ook zo heerlijk serieus. Nu had ze niet heel veel met Duitse muziek, maar dit? Völlig losgelöst von der Erde… Oh….. Helaas kon ze maar in een straal van anderhalve meter dansen.
Twicedoubleyou 