In de bieb -Orwell’s 1984 is me ooit ontschoten- in aansluitend café achteloos de cappuccino besteld, ook genaamd korte troost. Zo struin ik in literaire bladen slechts wat rond, want namen komen van Mars en een teveel aan regels vandaag zijn hormonaal onhaalbaar en zwaar onverantwoord. Ik kan niet zeggen dat het me heel erg stoort.
Maar net gezeteld- de koffieboon zojuist ontsproten- dwingt de weeïge lucht van flessenmelk, kindermuffin en pas verschoonde babykont me tot bereidwillige overgave aan het kroost. Of de blikken van hipsterpappa’s met al dan niet hun pappadag van schaamte of trots spreken is ondefinieerbaar. Werkelijk niets blijft hangen, geen woord.
11-2-19
Twicedoubleyou 