Gespot (een stukje proza-poëzie)

Trossen paddenstoelen aan een boom, gemarmerd als tijgerbollen. Zou de smaak ook zo onmiskenbaar zijn? Het is maar wit brood, smakeloos eigenlijk, maar met dat krakende korstje is het toch bijzonder. Ik eet ze bijna nooit.

Dikke kraaien die graaien met snavels naar eetbaars. Brutaal zijn ze niet, ze vliegen weg zodra ik verschijn. En ik loop door, ze volgend vanuit mijn ooghoeken, wensend dat ik mee kon vluchten.

Zuurstof in het groen. Mijn ritme vertraagt even zodra ik de hekjes door ga. Borstkas verruimt, geen pijn, steken, onrust. Maar opgelucht, luchten, letterlijk. Mijn snelheid voer ik weer wat op. GA DIT ELKE DAG DOEN!

Geritsel van ik weet niet wat. Ik weet opeens wel dat ik van alles mis, vooral in dit tempo. Eekhoorntjes bijvoorbeeld. Of in dat dagelijkse. En ik besef dat wat ik denk dus maar fracties zijn van het alles. Eindeloos zinloos.

Na het bos.

De afstand. Je bent er, je blijft. Maar je begrijpt, leeft niet met mij. Je leest niet wat ik schrijf en adem, weet niet wat er stokt in de nacht. Of wat er gebeurt als er geen stroom meer is. Onbevattelijk. Diepte, ik adem diepte in.

Mensen met bedenksels, deksels, roze plukken in grijs haar. Wezens met ongelooflijk grof taalgebruik. Ik wil ze bespotten, bespugen, maar ik laat ze maar. Dit is mijn beklag. We zinken elke dag wat meer en raken de bodem net niet, niet hier. Laat dat nu juist de miserie zijn of met een beetje geluk ons geluk.

Een soort boosheid. Niet heel aanwezig- ik begreep het eerst niet, maar ik dacht en zei plots hardop: KUT- Corona! En toen wist ik het. Laten we dat virus afbranden met huid en haar (luizen inclusief). Laten we elkaar een knuffel geven en weer dansen. Geef iedereen gelijke kansen. Dat soort woorden. Maar het is waar.

De inspiratie voor deze tekst komt van de schrijfkaart ‘Verzet je Zinnen’: vonken laaien en waaien, branden stekels af tot aan hoofdhuid (luizen inclusief). www.verzetjezinnen.wordpress.com