De mastopaat

Nee, ik heb geen last van een zeldzame psychische aandoening of moordlust, en ook heeft het niks te maken met welke vorm van zelfbevrediging dan ook. Integendeel. Zo’n tien, twaalf dagen per maand heb ik er last van, en ben ik mastopaat.
Het woord mastopaat heb ik nog niet kunnen terugvinden ergens, maar het plopte bij me op, het was zo’n woord dat me bijbleef. Al was het maar voor de lol.

Ooh dat!
Maar wat is het dan, dat mastopaat zijn? Het zijn mijn borsten. Ze zwellen, ze verharden, ze branden, trekken, schuren. Er zitten harde bobbels in. De eerste keer, een half jaartje geleden, schrok ik enorm. Had ik misschien een tumor? Ik stond op het punt om naar de huisarts te gaan, toen ik merkte dat na mijn menstruatie de pijn, knobbels en verhardingen weg waren. Weg! Huh? Na enig speurwerk op internet bleek ik ‘mastopathie’ te hebben. Oooh, dat! Dat ja.

Au!
Mastopathie klinkt als iets aan je, van je, los van je. Maar ik bén mastopaat, omdat het in mij zit en het mijn leven behoorlijk vergalt zo nu en dan. Mijn humeur keldert, naar mijn borsten kan je niet eens wijzen en mijn omgeving kan soms beter even wegblijven of de mond houden. Niet dat ik loop te gillen ofzo, maar het gaat subtiel: vooral inwendig ben ik niet echt te genieten en naar buiten toe wat kortaf. Verder zwellen ze op als ballonnen, die borsten, en zijn ze deels zo hard als bloemkool. Sporten is ook niet leuk meer, dat moet met beleid. Laatst fietste ik naar de supermarkt en ging ik als mastopaat over een verkeersdrempel, en dat heb ik geweten. Au! En als ik als mastopaat ‘savonds mijn bh afdoe- ik noem het tegenwoordig liever het bevrijden van de borsten- dan doet het even echt zeer, alsof ze uitveren. Pijnlijk, pijnlijk.  Bh’s, dat is weer een ander verhaal. Niets zit echt prettig. Ik heb onlangs zo’n ontzettende a-sexy minimizer bh gekocht. Die draag ik alleen als het echt niet anders kan: het is geen gezicht namelijk.

Foto Pixabay, xusenru

Wat te doen?
En er is zo weinig aan te doen. In het uiterste geval gaan ze pijnlijke cystes operatief verwijderen, maar de kans is groot dat die gewoon weer terugkomen op een andere plek. Mij niet gezien. Er zijn alternatieve behandelingen, van bv. Robuste, die je weefsel, de lymfe behandelen, zachter maken waardoor de borsten pijnvrij zullen (of kunnen) worden. Je zult dan een paar keer per jaar een behandeling moeten ondergaan. Tja, wie weet? En verder dus misschien nog wat voeding aanpassen? Ik slik al heel trouw 2 grote teunisbloemoliecapsules per dag sinds twee maanden, plus magnesium, vitamine C, spiriluna enzo. En Aleve als de menstruatie begint.

Stempel
Ik klaag verder niet. En als ik het idee geef dat ik dat wel doe, dan stop ik meteen. Nu ik weet wat het is, geef ik het langzaam een plekje. Ik haal opgelucht adem als de menstruatie voorbij is en ik een kleine twee weken verlost ben. Maar leuk is anders. Ik had een jaartje geleden nog een iets kleinere cup en toen had ik geen last. Maar sindsdien (en je hormonen veranderen blijkbaar ook na je veertigste), merk ik wel verschil en heb ik dus zwaar mastopatische trekken.
Hè, toe nou, laat mij ook eens iets geks hebben, een stempeltje, naast de andere eigenaardigheden waar niet echt een naam voor is. 🙂

Ben jij expert of ervaringsdeskundige? Tips zijn welkom.